គម្រោង ខ្សែក្រវ៉ាត់ និងផ្លូវរបស់ចិន គឺជាកម្មវិធីដ៏មានមហិច្ឆតាមួយក្នុងការតភ្ជាប់តំបន់អាស៊ីជាមួយអាហ្វ្រិក និងអឺរ៉ុបតាមរយៈបណ្តាញដែនដីនិងដែនសមុទ្រតាមបណ្តោយច្រកចំនួនប្រាំក្នុងគោលបំណងធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវសមាហរណកម្មក្នុងតំបន់ បង្កើនពាណិជ្ជកម្ម និងជំរុញកំណើនសេដ្ឋកិច្ច។ ឈ្មោះនេះ ត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ 2013 ដោយប្រធានាធិបតីចិន ស៊ី ជីនភីង ដែលបានទាក់ទាញ ការបំផុសគំនិតពីគំនិតនៃផ្លូវជំនួញសូត្រដែលបានបង្កើតឡើងក្នុងសម័យរាជវង្សហានកាលពី 2000 ឆ្នាំមុនដែលជាបណ្តាញពាណិជ្ជកម្មបុរាណដែលតភ្ជាប់ពីប្រទេសចិនទៅមេឌីទែរ៉ាណេតាមរយៈអ៊ួរ៉ាសៀ (Eurasia) អស់ជាច្រើនសតវត្សមកហើយ។ ខ្សែក្រវ៉ាត់ និងផ្លូវ ក៏ត្រូវបានគេសំដៅទៅក្នុងអតីតកាលថាជា ” ផ្លូវសូត្រ” ឬ “ខ្សែក្រវ៉ាត់មួយ ផ្លូវមួយ” ។
ខ្សែក្រវាត់សេដ្ឋកិច្ចផ្លូវជំនួញសូត្រផ្តោតលើ: (1) ការភ្ជាប់ប្រទេសចិនទៅអឺរ៉ុប តាមរយៈអាស៊ី កណ្តាល និងរុស្ស៊ី។ (2) ផ្សារភ្ជាប់ប្រទេសចិនជាមួយមជ្ឈឹមបូព៌ាតាមរយៈអាស៊ីកណ្តាល។ (3) ប្រមូលផ្តុំគ្នារវាងប្រទេសចិន និងអាស៊ីអាគ្នេយ៍ អាស៊ីខាងត្បូង និងមហាសមុទ្រឥណ្ឌា។ ទន្ទឹមនឹងនោះផ្លូវជំនួញសូត្រសមុទ្រសតវត្សរ៍ទី 21 ផ្តោតលើការប្រើប្រាស់កំពង់ផែឆ្នេរសមុទ្ររបស់ចិនទៅ: (4) ភ្ជាប់ប្រទេសចិនជាមួយអឺរ៉ុបតាមរយៈសមុទ្រចិនខាងត្បូង និងមហាសមុទ្រឥណ្ឌា; និង (5) តភ្ជាប់ចិនជាមួយមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកខាងត្បូងតាមរយៈសមុទ្រចិនខាងត្បូង។ ដោយផ្តោត លើផ្លូវទាំង ប្រាំខាងលើខ្សែក្រវ៉ាត់ និងផ្លូវថ្នល់ នឹងទាញយកប្រយោជន៍ពីផ្លូវដឹកជញ្ជូនអន្ដរជាតិក៏ដូចជាទីក្រុងស្នូល និងកំពង់ផែសំខាន់ៗដើម្បីពង្រឹងថែមទៀតនូវកិច្ចសហប្រតិបត្តិការ និងបង្កើតច្រកសម្រាប់កិច្ចសហ ប្រតិបត្តិការសេដ្ឋកិច្ចអន្តរជាតិចំនួនប្រាំមួយ។ ទាំងនេះត្រូវបានគេកំណត់ថាជាស្ពានថ្មីនៃប្រទេសអ៊ួរ៉ាសៀ, ចិន-ម៉ុងហ្គោលី-រុស្ស៊ី, ចិន-អាស៊ីកណ្តាល-អាស៊ីខាងលិច, ចិន-ឧបទ្វីបឥណ្ឌូចិន, ចិន-ប៉ាគិស្ថាន, និងបង់ក្លាដេស-ចិន-ឥណ្ឌា និងមីយ៉ាន់ម៉ា។
គំនិតផ្តួចផ្តើមកំណត់អាទិភាពចម្បងចំនួនប្រាំ៖
(1) ការសម្របសម្រួលគោលនយោបាយ
(2) ការតភ្ជាប់ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ
(3) ពាណិជ្ជកម្មគ្មានដែនកំណត់
(4) សមាហរណកម្មហិរញ្ញវត្ថុ
(5) និងការតភ្ជាប់មនុស្ស។
កម្មវិធីនេះត្រូវបានគេរំពឹងថានឹងចូលរួមជាងមួយសែនកោដិដុល្លារក្នុងការវិនិយោគជាពិសេសគឺការអភិវឌ្ឍហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសម្រាប់កំពង់ផែ ផ្លូវថ្នល់ ផ្លូវដែក និងព្រលានយន្តហោះក៏ដូចជារោងចក្រថាមពល និងបណ្តាញទូរគមនាគមន៍។ វិសាលភាពភូមិសាស្ត្ររបស់ គម្រោង ខ្សែក្រវ៉ាត់ និងផ្លូវកំពុងរីក លូតលាស់ ឥតឈប់ឈរ។ រហូតមកដល់ពេលនេះវាគ្របដណ្តប់ជាង 70 ប្រទេសដែលមានប្រហែល 65 ភាគរយនៃចំនួនប្រជាជនពិភពលោក និងប្រហែល 1 ភាគ 3 នៃផលិតផលក្នុងស្រុកសរុបរបស់ ពិភពលោក៕
